Grote Magellaanse Wolk

De Grote Magellaense Wolk (vaak afgekort tot LMC van de Engelse benaming Large Magellanic Cloud) werd voor het eerst beschreven in het jaar 1519 door de Portugese zeevaarder Ferdinand Magellan (1480-1521), ofschoon hij makkelijk met het blote oog zichtbaar is. De LMC bevindt zich grotendeels in het sterrenbeeld Goudvis. De wolk loopt echter in het sterrenbeeld Tafelberg verder door. Het is een onregelmatig sterrenstelsel dat zich dicht bij ons eigen Melkwegstelsel
bevindt. Eigenlijk is het een begeleider van ons Melkweg wegstelsel. De afstand bedraagt ongeveer 170.000 lichtjaar. Met het blote oog kan de LMC op het zuidelijk half rond goed gezien worden. De schijnbare middellijn bedraagt maar liefst 12 graden. Dat is 24 keer zo groot als de schijnbare middellijn van de Volle Maan. In de LMC komen talrijke heldere gasnevels voor. De bekendste is de Tarantellanevel. Ook bevinden zich in de LMC talrijke open sterrenhopen en planetaire nevels. In 1987 verscheen in de LMC een supernova. Deze supernova, 1987A, is vele jaren uitgebreid waargenomen. Het was immers al 300 jaar geleden dat zo dichtbij een supernova verscheen.
Een tweede begeleider van ons Melkwegstelsel is de Kleine
Magellaense Wolk (vaak afgekort tot SMC van de Engelse benaming Small Magellanic Cloud). De SMC staat ongeveer even ver van ons verwijderd dan de LMC. De schijnbare middellijn van de Kleine Magellaense Wolk bedraagt 4 graden, en is op het zuidelijk halfrond eveneens met het blote oog te zien. De SMC bevindt zich in het sterrenbeeld Toekan.